Bourkesparkiet

Jaren heb ik bourkesparkieten gekweekt, met heel veel plezier want het zijn sociale, lieve en zorgzame vogels die geen andere vogel kwaad doen en alles netjes heel houden. Op een gegeven moment ben ik helemaal overgegaan op tropen.

Toch hadden wij in de huiskamer altijd een tamme bourkes, die ik als jong uit het nest had gehaald bij een bevriende kweker.  Met de kropnaald opgefokt zijn dergelijke vogels zo ongelofelijk tam dat de kleinkinderen een hoop plezier hadden van “Arie”, die het prachtig vond om ook met Lego te spelen en als hulpje stenen aan kwam dragen.

 Toen de katten van het gezin met de kleinste kleinkinderen het aardse voor gezien hadden gehouden kwam al snel de vraag “of ze ook een Arie mochten” . Opa was zo gek niet of bij een kweker werd een jonge  rubino bourkes uit het broedblok  gehaald en met de kropnaald opgefokt. Deze vogel bleek wat lichamelijke gebreken te vertonen en het was dan ook niet vreemd dat hij na een aantal weken naar de dierenhemel vertrok, tot verdriet van de kinderen en teleurstelling van opa.

Toen maar een koppel wildkleurbourkes op de kop getikt met de hoop daar jongen van te krijgen. Het hopen was van korte duur, want  de twee waren bijzonder gecharmeerd van elkaar en produceerden binnen no time 6 eieren. Zoals u op de foto kunt zien zijn alle eieren ook uitgekomen, waarbij het laatste jong 8 dagen na het eerste het ei verliet. Wij spreken inmiddels van de “dubbele Daltons”. De kleinkinderen hebben een keus gemaakt, het wordt het jong met ringnummer 1 dat tam gemaakt gaat worden door het met de kropnaald op te voeden. Opa heeft zelf een vogel geringd met nr. 10 ( Derby prijs op het oog??) en die ook in de broedstoof gezet. Binnenkort gaan we bekijken wat het resultaat geworden is.

 De vier  jonge bourkes die uit het broedblok zijn gehaald groeien gestaag en komen al een beetje in de veren. De kropnaald is vervangen door een spuitje waarvan het voedsel in de snavel loopt en niet meer direct in de krop. Het voeren duurt nu wel wat langer, maar de vogels hebben nu een eetmethode die meer lijkt op hoe het bij de ouders gaat. De vier jongen houden elkaar warm en daardoor kan de temperatuur in de broedstoof naar beneden. Ze slapen ook niet meer de hele dag maar beginnen zicht te verzorgen.

De oudste vogel kruipt nu regelmatig uit het bakje dat als nestblok  dienst doet en scharrelt dan door de broedstoof. Het aantal keren dat gevoerd wordt op een dag neemt flink af en de hoeveelheid voer per keer neemt toe.

Tijdens het voeren van de eerste vogel kijken de drie anderen toe en wachten rustig op hun beurt of proberen uit het bakje te klimmen . Nu al wordt zichtbaar dat de twee jongen die nog bij de ouders in het nestblok liggen twee totaal verschillende kleuren  krijgen. Een wordt “wildkleur” terwijl de ander “roze”wordt

               Hieruit blijkt maar weer dat een zuivere wildkleur bourkes-parkiet haast niet meer bestaat..

De bourkesparkieten zijn inmiddels verkocht en ingewisseld voor een koppel Aymara-parkieten. Van deze parkieten, die zich gedragen als papegaaien, wil ik graag een aantal jongen met de kropnaald grootbrengen zodat ze als tamme vogels naar de kleinkinderen kunnen.